Այս տարվա լավագույն տեքստը Վիկտոր Էմիլ Ֆրանկլը միայն հայտնի ավստրիացի հոգեբույժ,հոգեբան և նյարդաբան չէ:Դուրս գալով 1945 թվականին Օսվենցիմի համակենտրոնացման ճամբարից և իմանալով որ նրա ամբողջ ընտանիքը մահացել է համաշխարհային պատերազմի բովում նա չի կոտրվել թեև ապրում է հենց հարազատների հետ հանդիպելու հույսով:Ներկայացնում ենք մի գլուխ այս մեծ մարդու Կյանքին ասել Այո գրքից,որի վրա նա աշխատել է համակենտրոնացման ճամբարում և ավարտել ազատ արձակվելուց հետո:Ներքին դիմադրությունը կորցրած մարդն արագ կործանվում է։Արտահայտությունը որով նա մերժում է նրան քաջալերելու բոլոր փորձերը,հետևյալն է.»ես կյանքից այլևս սպասելու բան չունեմ»:Ինչ կասես այստեղ։Ինչպես կարող ես հակադարձել
Ամբողջ բարդությունն այն է,որ կյանքի իմաստի հարցը պետք է այլ կերպ դրվի։Մենք պետք է սովորենք ինքներս մեզ և բացատրենք կասկածողներին,որ դա ոչ թե այն է,ինչ մենք սպասում ենք կյանքից,այլ այն ինչ նա սպասում է մեզանից:Մենք պետք է ոչ թե հարցնենք կյանքի իմաստի մասին,այլ հասկանանք որ այդ հարցը մեզ է ուղղված՝ամեն օր ու ամեն ժամ կյանքը հարցեր է տալիս և մենք պետք է դրանց պատասխանենք ոչ թե խոսակցություններով կամ մտորումներով,այլ գործողություններով,ճիշտ պահվածքով:Ի վերջո,ապրելը նշանակում է պատասխանատվություն կրել այն խնդիրների ճիշտ կատարման համար,որոնք կյանքը դնում է յուրաքանչյուրի առջև, օրվա ու ժամի պահանջների կատարման համար:Այս պահանջները տարբեր մարդկանց մոտ և կյանքի տարբեր պահերում տարբեր են:Ուրեմն, կյանքի իմաստի հարցը չի կարող ընդհանուր պատասխան ունենալ։Կյանքը ինչպես մենք հասկանում ենք այստեղ,աղոտ անորոշ բան չէ,այն կոնկրետ է,ինչպես նաև այն պահանջները,որոնք մենք պետք է անենք ամեն պահի, նույնպես շատ կոնկրետ են:
Այս կոնկրետությունը բնորոշ է մարդկային ճակատագրին.յուրաքանչյուրն ունի յուրահատուկ և անկրկնելի ճակատագիր։Ոչ մի մարդու չի կարելի հավասարեցնել մյուսին,ինչպես և ոչ մի ճակատագիր չի կարելի համեմատել մյուսի հետ և ոչ մի իրավիճակ ճշգրտությամբ չի կրկնվում.յուրաքանչյուր մարդ կոչ է անում մարդուն այլ գործելաոճի։Եվ յուրաքանչյուր իրավիճակ մնում է միակը եզակին և այս իր յուրահատկությունը և կոնկրետությունը թույլ է տալիս հարցին տալ մեկ պատասխան. ճիշտ պատասխան:Եվ քանի որ շուտով ճակատագիրը տառապանք է դնելու մարդու վրա նա պետք է տեսնի այդ տառապանքների մեջ,որ կարող է դիմանալ իր ուրույն առաջադրանքին։Նա պետք է հասկանա իր տառապանքի յուրահատկությունը,քանի որ չկա նման բան ամբողջ աշխարհում ոչ ոք չի կարող զրկել նրան այդ տառապանքներից ոչ ոք չի կարող զգալ դա նրա փոխարեն:
Մեզ համար համակենտրոնացման ճամբարում այս ամենը բնավ չի եղել զուտ դատողություններ:Ընդհակառակը նման մտքերը միակն էին,որ դեռ օգնում էին մնալ,դիմանալ:Դիմանալ և ոչ թե ընկնել հուսահատության գիրկը,նույնիսկ այն ժամանակ,երբ այլևս գրեթե չէր մնում ոչ մի հնարավորություն գոյատևելու:Մեզ համար կյանքի իմաստի հարցը վաղուց արդեն հեռու էր այն տարածված միամիտ հայացքից,որը նրան մղում էր դեպի ստեղծագործական նպատակի իրագործում:Ոչ խոսքը կյանքի մասին էր իր ամբողջության մեջ,որը ներառում էր նաև մահը իսկ իմաստով մենք հասկանում էինք ոչ միայն կյանքի իմաստը,այլ նաև տառապանքի և մահանալու իմաստը։Այս իմաստի համար պետք է պայքարել:
norportal.ru
